در طی همه گیری ویروس COVID-19 الگوهای تقاضای انرژی در سراسر جهان به شدت تغییر کرده است. بسیاری از مرزهای بین المللی بسته شده اند و اغلب افراد خود را در خانه محبوس کرده اند تا از خطر ابتلا به این بیماری در امان بمانند. این موضوع سبب کاهش حمل و نقل در سراسر نقاط دنیا شده است. به همین منظور مطالعه ای انجام شد تا تاثیر این کاهش رفت و آمد و حمل و نقل بر میزان انتشار گاز دی اکسید کربن مشخص شود.
تغییرات کلی در میزان انتشار گاز کربن دی اکسید
به طور کلی، میزان انتشار روزانه CO2 در جهان در اوایل آوریل سال 2020 در مقایسه با میانگین آن در سال 2019، 17 درصد (–11 تا –25 درصد) کاهش یافت. انتشار دی اکسیدکربن قبل از همه گیری COVID-19 در سال 2020، تقریباً 1٪ در هر سال نسبت به دهه قبلی افزایش نشان می داد. اگرچه در سال 2019 هیچ رشدی نداشت. تولید انرژی های تجدیدپذیر به سرعت در حال گسترش بود، اما بسیاری از این انرژی ها تنها توانستند در کنار انرژی های فسیلی قرار بگیرند و جایگزین آن نشدند. این در حالی بود که که انتشارات گاز دی اکسید کربن ناشی از حمل و نقل های سطحی (از مسیرهای خاکی و آبی و نه هوایی) همچنان افزایش می یافت.
بررسی ارتباط ویروس COVID-19 بر مصرف انرژی
ویروس COVID-19 برای اولین بار در 30 دسامبر 2019 شناسایی و توسط سازمان بهداشت جهانی در 11 مارس 2020 به عنوان یک همه گیری جهانی اعلام شد. این بیماری در ابتدا در چین در ماه ژانویه آغاز و به سرعت به کره جنوبی، ژاپن و اروپا ( عمدتا ایتالیا ، فرانسه و اسپانیا) گسترش یافت. در اواخر ژانویه و اواسط فوریه ایالات متحده را نیز درگیر کرد. در همین راستا، اقدامات سختگیرانه فزاینده ای توسط دولت های مختلف در نظر گرفته شد تا انتقال ویروس و سرعت انتشار آن کاهش یابد. این اقدامات اجباری شامل قرنطینه افراد علامت دار تا ممنوعیت تجمعات، تعطیلی اجباری مدارس و حتی ممنوعیت و یا محدودیت در تردد ها می شد. به این ترتیب، محدودیت در تجمعات و ترددها، منجر به تغییرات فاحشی در استفاده از انرژی، و به تبع آن کاهش انتشار CO2 شد.
هدف مطالعه صورت گرفته
در این تجزیه و تحلیل، از ترکیبی از داده های موجود تا پایان آوریل سال 2020 برای تخمین تغییرات در میزان انتشار روزانه در طول همه گیری بیماری COVID-19 استفاده شد. این تغییر در انتشار با میانگین انتشار روزانه برای آخرین سال موجود (2019 برای جهان) مقایسه شد تا اندازه گیری کمی تغییرات نسبی در مقایسه با شرایط قبل از COVID ارائه گردد. تغییرات در انتشار CO2 برای سه سطح محدودیتی و برای شش بخش اقتصادی برآورد شد.
تعریف شاخص محدودیت
شاخص محدودیت های ترددیCI) ) در مقیاس 0 تا 3 تعریف می شود و میزان محدودیت فعالیت های روزمره طبیعی را برای یک بخش و یا کل جمعیت مشخص می کند. مقیاس 0 نشان می دهد که هیچ محدودیتی وجود ندارد. مقیاس 1 سیاست هایی را نشان می دهد که برای گروه های کوچکی از افراد باشد، مقیاس 2 سیاست هایی را نشان می دهد که کل شهرها یا مناطق را هدف قرار داده و یا حدود 50٪ از جامعه را تحت تأثیر قرار می دهد و مقیاس 3 سیاست های ملی را نشان می دهد که به طور اساسی برنامه روزانه همه کارگران بجز افراد اصلی را محدود می کند.
تعریف بخش های اقتصادی
شش بخش اقتصادی که تحت پوشش این تجزیه و تحلیل قرار گرفتند عبارتند از:
- برق (44.3٪ از انتشار CO2 فسیلی جهانی)
- صنعت (22.4٪)
- حمل و نقل سطحی (20.6٪)
- ساختمان های عمومی و تجاری (4.2٪)
- مسکونی (5.6٪)
- هواپیمایی (2.8٪)
روند انجام مطالعه
تغییرات در هر بخش به عنوان تابعی از سطح محدودیت ها بررسی شد. داده ها به جای تغییرات مستقیم در میزان انتشار CO2، نشان دهنده تغییرات فعالیت، مانند تقاضای برق یا ترافیک جاده ای و هوایی است. تغییرات در بخش های حمل و نقل سطحی و هواپیمایی به بهترین وجه توسط شاخص های ترافیکی از طیف وسیعی از کشورها، که شامل داده های شهری و کشوری بود، جمع آوری شد. تغییر در تولید گازهای گلخانه ای در بخش برق از داده های برق از اروپا، ایالات متحده و هند استنباط شد. تغییرات در صنعت عمدتا از فعالیت های صنعتی در چین و تولید فولاد در ایالات متحده و تغییرات در بخش مسکونی نیز از داده های کنتور هوشمند انگلستان به دست آمد.
نتایج به دست آمده
این مطالعه نشان می دهد که انتشارات گاز کربن دی اکسید مربوط به بخش حمل و نقل سطحی تا چه اندازه می تواند به تغییرات سیاست ها و تغییرات اقتصادی مرتبط باشد. تقریباً نیمی از کاهش انتشار گاز دی اکسید کربن به دلیل کاهش حمل و نقل سطحی است. پیاده روی و استفاده بیشتر از دوچرخه به طور قطع می تواند به کاهش انتشار CO2 در هوا کمک کند. به عنوان مثال، شهرهایی مانند بوگوتا، نیویورک، پاریس و برلین در حال بازسازی فضای خیابان برای عابران پیاده و دوچرخه سوار هستند تا بتوانند زمینه های ترددهای فردی امن را ایجاد کنند و اگر این تغییرات دائمی باشد می تواند نتیجه مثبتی داشته باشد.
کلام پایانی
باید توجه کرد که بیشتر تغییرات مشاهده شده در سال 2020 موقتی است زیرا منعکس کننده تغییرات ساختاری در سیستم های اقتصادی، حمل و نقل یا انرژی نیست. از سوی دیگر، آسیب های اجتماعی محدودیت های ترددی، قرنطینه ها و تغییرات مرتبط با آن ها می تواند مسیر آینده را به روش های غیرقابل پیش بینی تغییر دهد. بنابراین این کاهش تقاضاها برای انرژی، باعث کاهش عمیق و پایدار برای رسیدن به انتشار بسیار کم گاز دی اکسید کربن نمی شود و بهتر است به فرصت هایی که برای ایجاد تغییرات ساختاری با اجرای محرک های اقتصادی وجود دارد توجه بیشتری شود.
منبع: nature
